Siriwach Suansawat

ท่านคิดว่าในองค์กร ต้องการคนเก่งหรือคนดี ? นานมาแลัว ตอนที่เข้าทำงานใหม่ๆ อยู่ดีๆ พี่สมยศเจ้านายคนแรกในชีวิตของผมก็ถามขึ้นมาว่า "เอ้ คุณอยากเป็นคนเก่ง หรือคนดี ?" แว่บแรกผมก็นึกได้ว่า เออ ... นี่มันเดือนเมษายน อากาศคงร้อน เจ้านายผมคงฟุ้งซ่าน เพ้อเจ้ออะไรออกมากลางแดดในห้องทำงานที่เปิดแอร์เย็นฉ่ำขนาดนี้ แต่ผมก็ตอบพี่สมยศไปว่า "อยากเป็นคนเก่งครับพี่" ตอนนั้นคาดหวังคำพูดเดียวจากปากพี่สมยศคือ "เหรอ" จะได้หันกลับไปท่องรายการสินค้าต่อ เพราะเดี๋ยวพี่ๆ จะควิซเรื่องสินค้าตอนบ่ายนี้ ตั้งแต่เช้ายังไม่ถึง 2 หน้าเลย มัวแต่คุย แหะๆ แต่พี่สมยศกลับตอบมาด้วยคำถามว่า "ทำไมหล่ะ" ผมเลยปิดหนังสือ ทิ้งอนาคตไว้ตรงนั้น หายใจเข้ายาวๆ แล้วออกเบาๆ เฮ่ออออออออ ... เตรียมรับสภาพเละเป็นหมาฟัดตอนบ่ายที่จะถึงนี้หากตอบคำถามไม่ได้ แล้วกลับมานั่งคิด เพื่อที่จะตอบไปว่า "ผมว่าเป็นคนเก่งมันดูเท่ห์กว่าเป็นคนดีครับ" พี่สมยศยิ้มนิดๆ ที่มุมปากเหมือนพอใจในคำตอบ แล้วก็พูดให้กำลังใจน้องรักว่า " I5 ( อ่านว่าไอห้า อย่าออกเสียงผิดนะ) ผิดโว่ย ไม่มีบริษัทไหนหรอกที่ต้องการคนเก่งม

ใครบอกลูกจ้างเป็นยาก จำกฎ 4 ข้อให้ขึ้นใจ อยู่ได้ทุกองค์กร ข้อ 1 เจ้านายถูกเสมอ ข้อ 2 เจ้านายไม่เคยผิด ข้อ 3 ถ้าผิด กลับไปดูข้อ 1 ... ... ... ... ... ... ... ... ข้อ 4 ทั้ง 3 ข้อ ยกเลิกหมดก็ได้ ถ้าลูกจ้างยอมรับผิด หน้าแรก             สารบัญเนื้อหา

ไม่น่าจะเป็นเรื่องบังเอิญที่วันนึงจะมี 24 ชั่วโมง แล้วกิจกรรมหลักของมนุษย์ก็ถูกแบ่งเป็น 3 ช่วง ระยะเวลาเท่าๆ กัน ช่วงละ 8 ชั่วโมง ทำงาน พักผ่อน นอนหลับ เคยสังเกตไม๊ว่าแต่ละวันได้ทำชีวิตของตัวเองให้สมดุลหรือเปล่า ทำงานเต็มที่ 8 ชั่วโมง เหมือนวันพรุ่งนี้จะไม่ได้กลับมาทำงานอีกแล้ว พักผ่อนให้เวลากับตัวเองและครอบครัวรวมกัน 8 ชั่วโมงอย่างลงตัว นอนหลับพักผ่อนให้เพียงพอ   ต่อเนื่องยาวนานครั้งละ 8 ชั่วโมงเต็ม ส่วนผู้บริหารระดับสูงขององค์กรระดับโลกจะนอนน้อย ตื่นเช้ามืดก็ช่างเขา ถ้าเงินเดือน 1,000,000 เหรียญดอลล่าร์สหรัฐเท่าพวกเขา ค่อยทำอย่างเขาก็ได้ ออกแบบตารางเวลาเฉพาะตัวกันดูครับ ไม่ต้องคิดใหม่ ปรับนิดหน่อยจากกิจวัตรที่ทำอยู่ ดีที่สุด คนบ้างานอาจจะโวยวายว่า "อะไรกัน ทำงานแค่ 8 ชั่วโมงเองเหรอ อยากมีวันละ 40 ชั่วโมง จะได้ทำงานทัน" พูดอย่างนี้แสดงว่าไม่เคยวางแผนการทำงานประจำสัปดาห์เลยหล่ะสิ งั้นเดี๋ยวมาคุยกันเรื่องนี้ในโอกาสต่อไป ท่าทางจะต้องคุยกันยาวเลยนะเนี่ย (- _-!)? เอาแค่ทำงานเต็มที่ทั้งวัน ส่งมอบงานที่ทำเสร็จแล้วก็กลับบ้าน อยู่พร้อมหน้าพร้อมตากันทั้งครอบครัว ทา

เซลส์เกษตรจนจน ไม่ได้บ่นนะ แต่เกิดเป็นเซลส์นี่มันระทมขมขื่นจริงๆ งานหน่ะไม่ได้หนักอะไรกับเค้าหรอก แต่กลุ้มใจ เงินที่หามาได้มันหายไปไหน ทั้งเงินเดือน คอมมิสชั่น อินเซ็นทีฟ โบนัส บางบริษัทมีแต๊ะเอียแจกเซลส์ด้วย ถ้าเถ้าแก่เป็นคนจีน เป็นเล่นไป หาง่ายก็หายเร็ว แต่ช่างเถอะ เค้าบอกถ้ามันเป็นของเรา เดี๋ยวมันก็กลับมาเองแหละ ตอนนั้นไม่น่าหลงคารมกับความเท่ห์ของรุ่นพี่เลย ขับรถบริษัทมาเยี่ยมน้องๆ ที่วิทยาเขต โอ้วโห๋วววว ... พี่ผมเท่ห์จัง มีโฟนลิ้งค์พกเท่ห์ๆ ด้วย สมัยก่อนมีแต่วิทยุติดตามตัว กับโทรศัพท์กระเป๋าหิ้วหน้าตาทุเรศๆ พกยังหล่อขนาดนี้ พอมีไอ้สองอย่างนี้เองบ้าง ถึงรู้ว่านอกจากจะทับกระดาษได้ดีแล้ว ก็ยังเอาไว้ปาหัวหมาได้ดีอีกด้วย อยู่นอกเขต อับสัญญาณ ค่ำๆ หลังอาหาร เมามาต้องเป็นภาระเช็คข้อความ คุยกับน้องโอเปอเรเตอร์ทุกคืน ตอนนั้นเลยตกลงกับเพื่อนๆ ว่าจะตามพี่ๆ เข้ามาเป็นเซลส์ มันน่าจะเป็นความคิดที่เจ๋งสุดแล้วหล่ะวะ จนถึงวันนี้ เพื่อนๆ ที่เคยจับมือกันวันนั้น มันย้ายอาชีพกันไปหมดตั้งนานแล้ว ผมยังวิ่งล่าฝัน ค้นฟ้าคว้าดาวกับอาชีพเซลส์อยู่เลยเนี่ย เพิ่งเลิกวิ่งไปเมื่อเร็วๆ นี้เอง เพราะ