Regrowing Way

ไม่รู้จะโทษใครก็โทษประเทศและวัฒนธรรมอันดีงามของประเทศตัวเองนี่แหละที่อยู่แล้วสบาย ผูกพันจนไม่อยากไปไหนไกลบ้านนานๆ เลยทำให้รู้สึกว่าไม่มีประเทศไหนจะน่าอยู่เท่ากับประเทศของตัวเอง ไม่เหมือนกับพี่น้องคนทำงานจากประเทศอื่นๆ ที่ขอให้ได้หนีห่างจากความแร้นแค้นในประเทศเกิดของตนเองให้ไปอยู่ที่ไหนในโลกก็ถือว่าดีกว่าประเทศตัวเองทั้งนั้น คนทำงานมืออาชีพชาวไทยน้อยคนนักที่จะยอมไปทำงานประจำอยู่ต่างประเทศนานๆ อยู่ได้แป๊บๆ ก็หาโอกาสกลับมาประจำที่ประเทศไทยเพราะทนคิดถึงบ้านไม่ไหว ก็มันผูกพัน อีกทั้งไม่เคยมีใครลำบากจริงๆ เสียทีกับการใช้ชีวิตอยู่ในประเทศไทย ในน้ำมีปลา ในนามีข้าวเลยไม่คิดจะดิ้นรนกัน ในวงการเกษตรตอนนี้เราจะพบผู้บริหารระดับสูงที่เป็นชาวต่างชาติเข้ามาประจำการในประเทศไทยมากขึ้น ไม่เฉพาะชาวตะวันตกที่เราคุ้นเคยเริ่มมีนักบริหารอายุน้อยการศึกษาดีชาวเอเชียเข้ามาบริหารทีมงานคนไทยมากขึ้นกว่าในอดีต อีกหน่อยจะได้เห็นคนไทยออกมาเป็นเถ้าแก่ SME-Startup กันมากขึ้นเพราะทำงานกันจนสุดความสามารถแค่ไหนตำแหน่งก็ตันไม่ก้าวหน้ามากไปกว่านี้อีกแล้วYoung executive สายแข็งที่ไม่รู้มาจากทางไหนกระโดดพรวดเดียวก็ข้ามหัวขึ้นนั่งแท่นเลยในวันนี้จึงถือได้ว่าวิกฤติสุดๆสำหรับแรงงานสายธุรกิจเกษตรมืออาชีพชาวไทยต่อให้พรุ่งนี้ตื่นเช้าขึ้นมาพูดภาษาอังกฤษได้เลยก็ไม่เพียงพอสำหรับความก้าวหน้าอีกต่อไปแล้วเรียนต่อโทรึ? ถ้าไม่ได้จบต่างประเทศก็ยากขึ้นละ  เหลือทางเดียวคือยอมออกไปรับตำแหน่งที่ต่างประเทศแล้วอยู่ยาวไปเลยยากใช่มะเพราะมันไม่ใช่วิสัยของคนไทยไงหล่ะ