Life Go On
เซลแก่กอดอดีต เห็นกระเป๋าใบนี้ ทำให้หวนคิดถึงเหตุการณ์ครั้งก่อน เป็นคนแก่นี่มันดีเว้ย ... มีเรื่องให้คิดถึงเยอะดี กระเป๋าใบนี้นับอายุได้พอๆ กับอายุงานตั้งแต่เรียนจบ ไปไหนไปด้วยกัน ไปมาแล้วทั่วประเทศ หลายประเทศ ซ่อม เย็บ ปะผุ จนไม่เหลือพื้นที่จะให้ฝังเข็มลงไปแล้ว เชื่อสุดหัวใจว่าชีวิตคือการเดินทาง จนถึงวันนี้ก็ยังไม่ได้หยุด เพราะไม่เคยคิดว่าจะหยุด อย่าถามว่า เดินทางถึงล้านกิโลเมตรรึยังครับพี่ ถามให้ยากกว่านั้น เกินล้านมากี่กิโลเมตรดีกว่า ถึงแม้วันนี้ อุปกรณ์สื่อสารจะพัฒนาขึ้นอักโข จนถึงขั้นเห็นหน้ากันได้ แม้อยู่ห่างกันไกล แต่อย่างไรก็ตาม ก็ไม่เหมือนได้เจอตัวเป็นๆ กับลูกค้าผู้มีอุปการคุณ เพราะสื่อ social มันทดแทนความผูกพันไม่ได้ ลูกค้าบางราย ก็ยังค้ากันอยู่ตั้งแต่ทำงานใหม่ๆ อีกบางรายก็เป็นรุ่นลูกมาดูแลกิจการต่อกันแล้ว ลูกชายลูกสาวของลูกค้าเรียกเจ็กตั้งแต่ทำงานใหม่ๆ เจอกันอีกทีต้องรีบบอกให้เรียกเหมือนเดิม ห้ามเปลี่ยนมาเรียกแปะ ถึงจะรู้สึกแย่ไม่ต่างกัน แต่อย่างน้อยลำดับขั้นความแก่ก็ต่างกันนิดหน่อย ทำงานแบบนี้ก็สนุกดี ได้เป็นเพื่อนกับคน