Siriwach Suansawat

เด็กสมัยนี้ไม่รู้จักฟังผู้หลักผู้ใหญ่   บอกจนปากจะฉีก   ก็ยังไม่ทำตามที่บอก   แล้วนี่ยังมาทำประชด   แห่ซื้อเหรียญมาถือครองจนถล่มสถิติโลกยับเยิน   เฮ่อออ  ...  นี่เด็กสมัยนี้เป็นอะไรกันไปหมด  ( วะ )  😡 มาดูกันทีละเรื่อง   ว่าทำไมประชากรวัยใสชาวไทยถึงแห่กันมาถือเหรียญล้นหลามไหลขนาดนี้  ... ( จากสถิติพบว่าประชากรในวัย  16-44  ปี   หรือคน  Gen Y  ถึง  Gen Z  มีจำนวนผู้ที่ถือครองเหรียญคริปโตมากที่สุด   แต่ที่น่าสนใจกว่าคือคน  Gen X  อายุระหว่าง  55-64  ปีถือครองเหรียญคริปโตคิดเป็นมูลค่าในระดับที่กำหนดทิศทางของตลาดได้เลย ) ด้วยสถานการณ์โรคระบาด   การจ้างงานที่เคยคึกคักก็เงียบกริบ   บัณฑิตจบใหม่ตกงานกันแทบจะยกแผง   อย่าว่าแต่เด็กจบใหม่เลย   คนวัยทำงานก็ตกงานคาบ้านระหว่าง  WFH  อีกนับล้านอัตรา เด็ก  Gen  นี้ไม่อยากรอความสำเร็จเหมือนคนรุ่นพ่อแม่   เพราะพวกเขาเห็นมากับตาตั้งแต่เริ่มรู้ความว่ากว่าบุพการีจะเติบโตในตำแหน่งหน้าที่การงานก็ล่วง...

ตั้งกะต้นปีเป็นต้นมา   วงการเกษตรดราม่ากันน่าดู   ไหนจะหมูเป็นอหิวาต์   ไหนจะผักจีนมาจ่อถึงประตูบ้าน   ไม่รวมสินค้าอื่นๆ   นะ   นี่ถ้าไถลไปจนถึงปลายทางสถานีบัตเตอร์เวิร์ธ   พี่ๆ   ที่แอบๆ   กินกันอยู่กับผักส่งออก   คงได้นั่งกุมขมับกันทั้งดอย   แล้วนี่รู้กันรึยัง   ข้อตกลง  RCEP  มีผลบังคับใช้ตั้งแต่วันที่  1  มกราคมที่ผ่านมาแล้วนะ   สวรรค์ของผู้บริโภคชัดๆ   แต่นรกบนดินของนักผลิตอาหารดีๆ   นี่เอง   เอาเถอะ   ต้มแซ่บกันมานาน   หันมาซดต้มขมกันบ้าง   พี่น้องรอบบ้านลูบปากกันน่าดู   ใครๆ   ก็อยากเข้ามาในตลาดประเทศไทยที่มีกำลังซื้อสูงอันดับต้นๆ   ของเอเชีย   ไม่มีใครรู้หรอกว่าจริงๆ   แล้วเราจน   ปล่อยให้เข้ามากันเยอะๆ   แข่งราคากันหนักๆ   เราจะได้ซื้อสินค้าได้ในราคาถูกๆ   เงินที่ฝังกันเอาไว้ในทอง   หุ้น   คริปโต   จะได้เอาออกมาใช้กันบ้าง   ใจคอจะไม่ให้เงินบาทกระเด็นออกนอกประเทศกันเลยรึงั๊ย   😓

ด้วยวิทยาการทางการแพทย์ทำให้ผู้คนป่วยด้วยโรคติดต่อน้อยลง   แต่กลับมีอาการป่วยที่เกิดจากโรค  NCDs (Non-Communicable Diseases  หรือกลุ่มโรคไม่ติดต่อเรื้อรัง )  กันมากขึ้น   จนแซงหน้าโรคติดต่อไปไกลลิบ   อาการเหล่านี้   ไม่ว่าจะเป็นโรคอ้วน   โรคเบาหวาน   โรคเครียด   โรคเก๊าท์   ฯลฯ   เกิดจากนิสัยการดำเนินชีวิต   การกิน   การทำงาน   ทำให้ค่าใช้จ่ายประชาชาติเพื่อการบำบัดรักษาสูงขึ้นจนน่าตกใจ

คนเราควรจะมีความตระหนักรู้เท่าทันในสังขารกายหยาบว่ามีความเสื่อมตามอายุขัย   อายุร่างกายยิ่งมากขึ้น   ยิ่งต้องใส่ใจในสุขภาพมากขึ้น   รับประทานให้น้อยลง   เครียดให้น้อยลง   พักผ่อนให้มากขึ้น   ออกกำลังกายให้มากขึ้น   มีความสุขให้มากขึ้น

นี่ถ้าไม่ต้องกินอาหาร   โลกนี้ไม่น่าจะมีคนทำงาน   โลกก็ไม่ถูกพัฒนาจนมาถึงวันนี้   วันที่ความหิวโหยไม่ใช่แรงผลักดันเพื่อการพัฒนาอีกต่อไป   ดู  ' ลำดับขั้นความต้องการของมาสโลว์ '  ก็จะเข้าใจ   ชาวโลกก้าวข้ามความหิวโหยมาไกลหลายปีแสงแล้ว

โตจนป่านนี้ต้องแยกให้ออกนะว่างานไหนเลี้ยงชีพ   งานไหนเลี้ยงใจ   งานเลี้ยงใจนี่ได้เงิน   ไม่ได้เงินไม่สน   ทำเพราะรัก ทำแล้วมีความสุข   ทำเมื่อมีโอกาส   ตื่นมาก็อยากทำ   ส่วนงานเลี้ยงชีพ   แบ่งได้  3  ระดับ   งานที่เราทำได้ - งานที่ต้องเป็นเราเท่านั้นที่ทำได้ - งานที่โลกอยากให้เราทำ   เชื่อว่าทุกคนรู้สึกได้ถึงความแตกต่างของคุณค่า   ซึ่งก็สะท้อนออกมาเป็นราคาที่ลูกค้า   หรือนายจ้างต้องจ่ายหล่ะอ่ะ งานที่เราทำได้   ซึ่งก็อาจจะมีอีกหลายคนในโลกที่ทำได้   ส่วนมากก็เป็นงานทั่วไปหรืองานอุตสาหกรรม   งานพิมพ์ดีด งานเอกสาร   งานประกอบชิ้นส่วน   งานในไลน์ผลิต   การประกอบอาหาร   งานประเภทนี้ถูกทดแทนได้ด้วยคนอื่นหรือเครื่องจักร   และในวันหนึ่งจะถูกทดแทนด้วย  AI  หรือ  Bot งานที่ต้องเป็นเราเท่านั้นที่ทำได้   งานเหล่านี้ต้องใช้ความเชี่ยวชาญ   ตัวเราก็ต้องเป็นเอตทัคคะหรือเป็นเอกในงานนั้น ไม่มีใครทำแทนได้   แม้แต่ใครคิดจะลอกก็ยังไม่เนียนเลย   เพราะเรามีกระบวนการคิ...

คน  Gen B, Gen X, Gen Y  ที่วันนี้หลายคนก็อยู่ในตำแหน่งงานระดับสูง   มีรายได้   สวัสดิการที่สูงมากจนต้องรู้สึกเสียดายหากจะต้องสูญเสียตำแหน่งงานนี้ไป   มักจะยากที่จะทำใจออกจากงานมาค้นหาตัวเองเหมือนเด็กๆ  Gen Z  นอกจากจะถูกบีบให้ออกจากงาน   จนต้องออกมาค้นหาสิ่งที่ตัวเองใช้เลี้ยงชีพในยามแก่ได้ ถึงตรงนี้ก็ต้องปรับตัวแหละ   เมื่อทุกวันนี้ก็ได้เห็นกันแล้วว่าความมั่นคงในหน้าที่การงานมันไม่มีอยู่จริง   ช่วง  COVID-19  มา   พนักงานต้องอยู่บ้านเพื่อ  WFH  บริษัทเลยรู้ว่าบางตำแหน่งไม่จำเป็นต้องมีในบริษัทก็ได้   ได้ออกจากงานกลางอากาศก็เป็นล้านตำแหน่งอย่างที่ได้ข่าวกัน   ถ้าไม่ตำแหน่งซ้ำซ้อน   งานง่ายๆ   ไม่ซับซ้อน   ก็เป็นผู้บริหารเงินเดือนสูง ตุนเงินไว้พอตัวก็ดีไป   เอาทุนมาค้าขาย   หรือเก็บไว้ใช้ยามชรา   แต่หากไม่มีเงินเก็บเลย   ก็หนักหน่อย   ไหนจะหนี้สิน   ค่าใช้จ่ายประจำวัน   บทจะหาย   ทั้งเงิน   ทั้งความคิด   ไอเดียดีๆ   หายหมดเหมือนกันนะ

เงินหน่ะหาง่าย   ถ้าไม่เลือกงาน   ว่าแล้วก็อิจฉาเด็กรุ่นนี้   มีอาชีพให้เลือกทำเยอะแยะ   ทั้งงานประจำ   งานจ้างไม่ประจำหรือ  Part-time  งานอิสระหรือ  Freelance  หลายคนก็ทำมันทุกอาชีพเลย   นอกจากหาเงิน   ก็ยังได้ค้นหาตัวเองว่าชอบอะไร   มีอาชีพไหนที่จะต่อยอดทำเป็นธุรกิจของตัวเองได้ในอนาคต หลายคนทำงานหลายอย่าง   รายได้ก็เป็นกอบเป็นกำ   เด็กสมัยนี้ไม่ค่อยสนใจตำแหน่งงานหรือความมั่นคงในงาน สำหรับพวกเขา   ความมั่นคงอยู่ที่การมีรายได้พอสมควร   ควบคุมชีวิตตัวเองได้   มีอิสระที่จะโยกย้าย   ขยับขยาย   เลือกเวลาทำงานที่สะดวกได้   มีเวลาใช้ชีวิต   ท่องเที่ยวหาประสบการณ์ได้กว้างขวาง เขาเหล่านี้จึงค้นหาตัวเองและธุรกิจที่จะเลี้ยงตัวได่อย่างรวดเร็ว   เพราะสามารถเรียนรู้จากงานที่หลากหลายได้ภายในนะยะเวลาอันสั้น   โดยไม่เสียเวลาไปกับการมัวแต่สร้างผลงานเพื่อตำแหน่งที่สูงขึ้น

เงินไม่พอใช้   😅   ทำไง  !  ก็ต้องหามาเพิ่ม  !!! หากยังทำงานประจำ   ก็ต้องขอทำงานเพิ่ม   เพื่อเพิ่มรายได้   ไม่ว่าจะเพิ่มปริมาณงาน   เพิ่มเวลาทำงาน   ขอทำในตำแหน่งงานที่สูงขึ้น   หรือย้ายงาน   ทั้งหมดนี้ก็ต้องพิจารณาร่วมกันกับนายจ้างว่ามีโอกาสไหม   🤔 อีกทางหนึ่งที่ไม่ต้องผ่านการพิจารณาจากนายจ้างคือการทำงานเสริม   โดยการทำอาชีพที่  2  หรือมากกว่านั้น   ทำในเวลาว่างหลังเลิกงาน   อย่างเช่น   ขับมอเตอร์ไซค์วิน   ส่งอาหาร   ทำงานในร้านอาหาร  Fast Foods  ที่ตั้งอยู่ทุกมุมถนน   ร้านสะดวกซื้อใกล้ที่ทำงานหรือใกล้ที่พัก   ขายของตามตลาดนัด   ขายของออนไลน์   ลงทุนในหุ้น   ตราสาร   เงินตราต่างประเทศ   เงินดิจิทัล   สินค้าโภคภัณฑ์   หรือเรียนรู้เพิ่มเติมในสาขาอื่น   ที่เรียกกันว่า  Reskill  แล้วรับงานมาทำที่บ้าน   แต่ควรระวัง   ไม่ทำงานประเภทเดียวกันให้กับบริษัทคู่แข่ง   โดนเรื่องจริยธรรมแน่ๆ   ออกจากงานสถา...

กำลังซื้อในมือผู้บริโภคลดลง   เงินที่ยิ่งเก็บเอาไว้นานโดยไม่นำออกมาใช้จ่ายจะยิ่งมีค่าลดลง   นั่นคือผู้บริโภคกำลังถูกบีบให้ใช้จ่าย   หรือนำออกมาลงทุน   หากครอบครัวไม่ได้ร่ำรวยมาตั้งแต่สมัยกรุงศรีฯ   หรือคุณพ่อคุณแม่ถูกล็อตเตอรี่รางวัลใหญ่สุด  3  งวดติด   จนเอาชนะค่าใช้จ่ายประจำของตนเองได้   ก็อย่าหวังว่าชาตินี้จะมีชีวิตแบบพอเพียง   ต้องวิ่งเป็นหนูถีบจักรไปแบบนี้จนตายกันไปข้างหนึ่ง   เงินที่หามาทั้งชีวิต   หากยังเหลือถึงลูก   อย่าเรียกว่ามรดก   มันเป็นได้แค่เงินให้เปล่า   เอามาช่วยค่าน้ำไฟ   ลูกหลานก็ยังต้องลำบากต่อไปในช่วงชีวิตของเขา   นี่คือกรรมที่ชาวโลกต้องรับร่วมกันตราบที่ระบบเศรษฐกิจทุนนิยมของโลกยังคงอยู่   ทำไงหล่ะทีนี้   ออกจากบ้านสิ   ออกไปหาตังค์เพิ่ม   หรือถ้ายังนอนอยู่บ้าน   ก็ต้องหาทางลงทุนเพิ่ม   อย่าปล่อยให้เงินมันเน่า   เผลอแป๊บเดียวหมดไหแน่

3-4  ปีมานี้   ใช้เงินกันมือเติบเลย   สินค้าของใช้ดูเหมือนจะแพงขึ้น   สินค้าจำนวนเดียวกัน   ต้องใช้เงินมากขึ้นในการซื้อหา   ข้าวปลาอาหารก็ต้องจ่ายเงินมากขึ้นกว่าในอดีตสำหรับปริมาณเท่าเดิม   เมื่อ  30  ปีก่อน   เงิน  100  บาท   กินจนอิ่มทั้งวัน   เดี๋ยวนี้ต้องใช้จ่ายมากกว่า  200  บาทเพื่อให้อิ่มเท่าเดิม   สถานการณ์แบบนี้ไม่ใช่เพราะข้าวของแพงขึ้น   แต่เงินถูกลดค่าลง   เราเรียกสถานการณ์แบบนี้ว่า  ' เงินเฟ้อ '  ซึ่งเกิดจากเงินมีมูลค่าในตัวเองลดลงโดยการถูกกระทำด้วยความตั้งใจ   จากปริมาณเงินที่ถูกพิมพ์ออกมามากกว่าที่จำเป็นต้องมี   เงินที่ถูกหมุนเวียนในระบบเศรษฐกิจจึงมีมากกว่าในอดีตเมื่อเปรียบเทียบกับที่ต้องใช้จริง   เงินกระดาษที่ไม่มีหลักทรัพย์ค้ำประกันมูลค่าจึงปลิวว่อนเต็มตลาดไปหมด   ผู้ที่ได้รับผลกระทบจึงเป็นประชาชนผู้ที่ต้องใช้เงินจับจ่ายครองชีพอย่างเลี่ยงไม่ได้